ออกฝี, ออกฝีดาษ หมายถึง ก. เป็นฝีดาษ, (โบ) ออกไข้หัว.
น. เรียกวันที่สิ้นสุดการจําพรรษาแห่งพระสงฆ์ คือ วันขึ้น ๑๕ คํ่าเดือน ๑๑ ว่า วันออกพรรษา, วันปวารณา หรือ วันมหาปวารณาก็เรียก.
ก. เลิกอยู่ไฟ.
น. เรียกเพลงที่บรรเลงออกสำเนียงภาษาของชาติอื่น ๆ ในเพลงเดียวกัน หรือเพลงที่บรรเลงต่อท้ายเพลงแม่บทแต่ไม่ครบ ๑๒ภาษา ว่า เพลงออกภาษา.
ก. ออกที่ประชุมใหญ่ในพระราชพิธีสำคัญ, ใช้เฉพาะพระมหากษัตริย์ว่า เสด็จออกมหาสมาคม.
ก. กระโดดโลดเต้นอึกทึกครึกโครมอย่างเล่นโขน, ทำท่าและออกเสียงเอะอะด้วยความโกรธ.
ว. มีรสมีชาติ, โดยปริยายหมายความว่า เป็นที่ชอบอกชอบใจ,สนุกสนาน.
ก. รับเอาเสียเองเมื่อเขาว่าผู้อื่น.